19 września 2013 na godz. 17.00, w głogowskim muzeum, odbędzie się na wernisaż wystawy „Nadrealizm w malarstwie Krystyny Brzechwy”. Wystawa potrwa do końca października. Wernisaż został przygotowany w ramach Galerii Cztery Pory Roku.
Krystyna Brzechwa to malarka baśniowych obrazów, do których inspiracje czerpie z realnego świata. Jej prace są pełne metafor, wnikliwego spojrzenia na człowieka, jego psychikę, otaczający go świat. Nasycone kolorem, pełne zadumy, melancholii, groteski. Wernisaż jej prac odbędzie się 19 września, o godz. 17.00 w Muzeum Archeologiczno – Historycznym. Jej obrazy będzie można oglądać na wystawie do końca października.
Tak o malarstwie Krystyny Brzechwy mówi kurator wystawy Ewa Żelazny – Machura: “Nadrealizm w malarstwie Krystyny Brzechwy polega na poszukiwaniu autentyczności, przez przedstawianie innej rzeczywistości zgodne z jej własnymi uczuciami wewnętrznymi, poprzez plastyczne wyobrażenia. Artystka w swoich obrazach poszukuje sensu życia i przeznaczenia, przypisanego ludziom przez los, obnaża ludzkie wady i słabości. Zamyśla się nad sferą duchową człowieka, wnika w jego wnętrze, ujawnia lęki i marzenia. Uczucia skrycie ukrywane w realnej rzeczywistości, w jej obrazach emanują ekspresją w postaciach wielkookich faunów, smukłych, delikatnych samotnych kobiet, z wyrazem lęku, smutku i melancholii w oczach, czy dziwadeł ze szponami, dziwnymi nosami”
Krystyna Brzechwa urodziła się w 1928 roku w Warszawie. W latach 1947 – 1949 uczyła się w Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie, następnie studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom zdobyła w 1955 r. w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa.W tym samym roku wzięła udział w „Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki” w warszawskim Arsenale, a w roku 1956 w „Wystawie Młodej Plastyki” w Berlinie i Lipsku. Pierwsza indywidualna wystawa artystki odbyła się w Związku Literatów Polskich w Warszawie w 1957 roku. Po ukończeniu studiów epizodem w jej malarstwie był taszyzm.
Malarka od początku lat sześćdziesiątych wykreowała własny styl przedstawiania postaci ludzkich – groteskowy i dekoracyjny, nadając im teatralne pozy: „Postacie zimą”, „Lament”, „Królowa w kwiatach”. Od 1982 do 1988 r. roku prezentowała swoje prace w ramach obiegu kultury niezależnej nawiązując niekiedy do sytuacji politycznej w Polsce: „Król z zamkniętymi ustami”, „Ptaszek”, „Biczowany”. W malarstwie lat 2000 – 2010 na plan pierwszy wybijają się obrazy z księżycem w nocy, widokiem „okna na świat”, pełne smutku i melancholii: „Uwięziona”, „Pełnia”, „Księżyc i ptak”, „Noc księżycowa”, czy „Samotność”.
