W najbliższą niedzielę (12 maja br.) na scenie Miejskiego Ośrodka Kultury wystąpi Polski Teatr Tańca, który zaprezentuje dwa spektakle. Serdecznie zapraszamy wszystkich miłośników tańca i nie tylko na te wyjątkowe wydarzenie w Głogowie.
Polski Teatr Tańca istnieje już od 1973 roku. Tworzą go profesjonaliści w swojej dziedzinie, czyli w tańcu. Od czasu powstania przeszedł on ewolucję, tak by iść zgodnie z obowiązującymi trendami. Spektakle są w formie baletu, jak i we współczesnych formach teatru tańca. Polski Teatr Tańca swoją salę prób ma w Poznaniu, a cały świat może zobaczyć te niesamowite spektakle. Taką okazję mają też głogowianie, gdyż w najbliższą niedzielę (12 maja br.) artyści przyjadą do Głogowa i zaprezentują tę niezwykłą sztukę połączenia teatru z tańcem. Głogowscy miłośnicy tańca nie mogą tej okazji przegapić. W repertuarze Polskiego Teatru Tańca, który wykonają w Głogowie widnieją dwa tytuły: “JESIEŃ – NUEMBIR” chor. Jacek Przybyłowicz oraz “WIOSNA – EFFATHA” chor. Ewa Wycichowska. Zapraszamy do zapoznania się z opisem :
“Jesień- Nuembir” to trzecia po “Naszyjniku gołębicy” i “Barocco” realizacja Jacka Przybyłowicza w Polskim Teatrze Tańca. Artysta przez wiele lat związany z Kibbutz Contemporary Dance Company konsekwentnie penetruje relacje międzykulturowe w zderzeniu z językiem tańca współczesnego i tradycją muzyczną, zarówno o genezie klasycznej, jak i etnicznej. Inspiracją do spektaklu “Jesień – Nuembir” jest obrzędowość plemion berberyjskich zamieszkujących góry Atlasu. “Nuembir” to znaczy listopad, symboliczny czas przemijania, który w koncepcji Jacka Przybyłowicza odnosi się także (a może przede wszystkim) do jesieni życia człowieka, tancerza…”
“Wiosna – Effatha to projekt choreograficzno- multimedialny, w którym cechy świata stechnicyzowanego i zglobalizowanego zderzają się z tęsknotą do prostych prawd i reguł możliwych do odzyskania drogą przemiany zachodzącej w przyrodzie. Niegdyś z nią zjednoczeni, dziś jesteśmy uwikłani w opozycję natura – kultura, tracąc zdolność dostrzegania tego co podstawowe, źródłowe w sensie antropologicznym, filozoficznym i duchowym. Zamknęliśmy nasze zmysły, zgubiliśmy dziecięcą ciekawość, otwartość i siłę płynącą z odradzającej się cyklicznie natury.”
